Πάνω στην χρυσή καμπάνα είχε σκαλιστές τις φράσεις:
Αν έχεις τόλμη, ξένε, εδώ που ΄χεις βρεθεί,
σήμανε την καμπάνα και ο κίνδυνος θα ΄ρθεί.
Ή πάλι φύγε και μια σκέψη ας σε τρελάνει:
τι θα ΄βλεπες, αν την καμπάνα είχες σημάνει.
Πάνω στην χρυσαφένια Πύλη έγραφε:
Τη χρυσαφένια πύλη πέρνα - ή μη ζυγώσεις
Για άλλον πάρε καρπούς - ή μην απλώσεις
Κι αν κλέφτης απ΄τη μάντρα μπεις κι όχι τη θύρα,
τον πόθο της καρδιά σου θα 'βρείς
και τη μαύρη μύρα.
Στην εποχή της Λευκής Μάγισσας υπήρχαν δύο προφητείες:
Όταν φανεί ο Ασλάν, το άδικο δίκιο θα γίνει,
Βρυχιέται δυνατά, και λύπη δεν θα μίνει.
Τα δόντια του γυμνώνει και το χειμώνα σκιάζει,
Άνοιξη θα μυρίσει - τη χαίτη του τινάζει!
Στου Κάιρ Πάραβελ το θρόνο σαν καθίσει
η σάρκα και το αίμα του Αδάμ
η εποχή της δυστυχίας θα σβήσει.
Το τραγούδι που έλεγε η Δρυάδα στον Ριπιτσιπιτσίπ
Όπου σμίγει ουρανός και νερό,
και το κύμα δεν ειν΄αρμυρο,
ότι γύρευε τόσον καιρό,
το ποντίκι εκεί θα το μάθει:
στης Ανατολής τα βάθη.
Στο ταξίδι για τα έγκατα της Γης η Τζιλ και ο Ευστάθιος βρήκαν πάνω στο έδαφος χαραγμένα τα λόγια:
Κάτω από τη Γη και δίχως θρόνο κανένα,
Πλην, όσο ζούσα, όλη η Γη ήταν κάτω από μένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου